روان شناسی و برنامه ی درسی

روان شناسی را علم مطالعه ی رفتار و تجربه ی انسان و موجودات زنده تعریف کرده اند. روان شناسی به عنوان یک علم، کاربرد روش ها و رویکرد های علمی در تلاش به منظور شناخت انسان را شامل می شود.و به همین دلیل برنامه ریزی که برای تغییر رفتار دانش آموزان فعالیت می کند،بایستی اطلاع کافی از مفهوم رفتار، اجزاء رفتار و چگونگی و عوامل مؤثر بر تغییر رفتار کسب کند تا بتواند تجربیات یادگیری را بنحو اثر بخشی سازماندهی و هدایت کند.«روانشناسی عامل وحدت بخش فرآیند یادگیری است و پایه ای برای روش ها، مواد و فعالیت های یادگیری را تشکیل می دهد و در نتیجه به عنوان انگیزه ای برای بسیاری از تصمیمات برنامه ی درسی خدمت می کند». روانشناسی و به ویژه علم روانشناسی تربیتی به پژوهش در زمینه ی یادگیری، تفکر، به خاطر سپردن، آموزش و عناوین مربوط به موقعیت های تربتی علاقه دارد. هم چنین به توسعه و کاربرد برنامه های یادگیری برای دانش آموزان، توسط برنامه ریزان درسی یاری می رساند. بسیار یاز مشکلات آموزشی و افت تحصیلی که دست به گریبان نظام آموزشی است، ناشی از عدم شناخت مربیان و مسئولین و مجریان برنامه های آموزشی و درسی از مبانی روانشناختی، مفهوم یادگیری و عدم ارزیابی و بررسی دقیق نظریه های یادگیری است. بعضی از متصدیان برنامه ریزی و مدیریت در نظام آموزشی که تحصیلاتی در تعلیم و تربیت و روانشناسی نداشته و با برنامه ریزی آموزشی و درسی آشنا نیستند یا در رشته های فنی و مهندسی تحصیل کرده اند دیدگاه خشک و محدودی در مورد یادگیری آموزش و برنامه ی درسی دارند. این افراد فکر می کنند که قوانین حاکم بر نظام آموزشی و یادگیری، همان قوانین حاکم بر صنایع و تولید است. اینان بیشتر تمایل به کاربرد نظریات مکانیستی در آموزش و پرورش دارند. در صورتی که در فرآیند تعلیم و تربیت و یادگیری قوانین اقتصادی و مکانیستی حاکم نیست. فرآیند یادگیری یک فرآیند پویا و زنده است و با بسیاری از الگوها و مدل های سنتی و محدود قابل ارزیابی نیست.